Jaja, beste mensen. Wat was het ons weer een aangename bedoeling daar. Na een jaar lang van kei hard zaken doen besloten wij er even een weekje tussenuit te gaan. Salou leek ons wel een rustige plaats. Tegen de kerst zijn wij naar het reisbureau gegaan en hier hebben wij een "business trip" naar Salou geboekt.

Eindelijk was het dan zover: 10 juli 2000!!Tot onze grote "schrik" kwamen wij terecht in een bus vol gajes. We voelden ons meteen op ons gemak. Na het luisteren van de Sjonnies en andere feestmuziek waren we al helemaal in de stemming. He ho, ging het al door de bus. We waren pas in België en nu zat de stemming er al in. Tegen de avond was het merendeel van de passagiers al behoorlijk aangeschoten. Na het bekijken van "Austin Powers: The Spy Who Shagged Me", gingen de meeste passagiers een poging tot slapen doen. De twee zakenlieden van VCVTZ konden echter geen slaap krijgen, ze waren nog lang niet moe en gingen de hele nacht door. Ronald deed op een gegeven moment toch even zijn ogen dicht, maar werd door Stan met een slag wakker geramd met de woorden: Peulen, Peulen, Barcelona, nog 300 km!!!!! We zijn er bijna!!!!! Het bleek echter nog 5 uur te duren voordat we in het beloofde land (lees: Salou) aankwamen.

Om 8 uur 's morgens kwamen we aan in ons hotel, maar we konden pas om 12 uur onze kamer op. We hebben toen onze koffers gedumpt in een aparte ruimte, en gingen als een stel echte toeristen Salou verkennen. Met het fototoestel in de aanslag liepen we over de boulevard van Salou. Na het schieten van een paar plaatjes, liepen we (zonder het te weten) Salou uit en kwamen terecht in een ander zeer rustig plaatsje, Pineda. Hier zouden we later deze vakantie nog eens terugkomen, maar dat wisten we toen nog niet. Toen we eindelijk de weg terug naar hotel San Francisco (lees: Salou) hadden gevonden, konden we onze kamer op. We werden helemaal gek van blijdschap, in zo'n zakelijk hotel hadden we nog nooit gezeten tijdens een van onze eerdere zakenreisjes. Zelfs de receptievrouwtjes waren vanaf het eerste moment met ons aan het flirten. In geweldig goed Spaans vertelde wij: Wir are de touristen oet Tegele and Haelen, et dos hamburguesa, thank joe veru mutsj! Ze begrepen er maar weinig van, maar gaven ons de sleutel van kamer 522.

's Middags gingen we aan het zwembad liggen, en lagen daar te genieten van een pislauwe halve liter cerveca! Tegen de avond zaten we te genieten van de Spaanse quisine in het restaurant van ons hotel. Na ons daar de gaffel te hebben volgestopt, was het tijd om de eerste champagnekurk te laten knallen, Peulen had een flesje gewonnen op de kermis van Salou.
Na flink te hebben gespoten (champagne!!!), gingen we ff op het terras van ons hotel zitten. Hier was elke avond entertainment, en de eerste avond was er karaoke. Na hier ff gezeten te hebben onder het genot van een paar glazen cerveca, werd het tijd om maar eens zo'n feestcafe van de tv op te zoeken. Met al behoorlijk zware benen zwalkten we het hotel uit en kwamen daar een propper tegen. Deze werkte voor feestcafe Nightfever, en het kostte hem geen enkele moeite om ons mee naar die tent te lokken. Bij Nightfever aangekomen, werder we meteen verwelkomd met een ijzersterke schnaps. Deze spoelden we snel weg met een halve liter cerveca. In die kroeg stond iedereen op de tafels mee te zingen/schreeuwen met de Zangeres Zonder Naam ??..Mexico!!!! Natuurlijk konden wij niet achter blijven. Daar gingen de leden van VCVTZ. Op de tafels maakte we er een mooie avond van, terwijl onze monden werden volgespoten met Apfelkorn. Het werd steeds moeilijker om terug te keren naar het hotel. Uiteindelijk is het ons toch gelukt en met een tevreden grijns op ons gezicht konden wij, liggend in ons bed, terug kijken op een zeer geslaagde eerste avond in Salou.

Voor de rest kunnen wij nog heel erg weinig herinneren van de overige dagen in het Spaanse paradijs Salou. Wel hangt ons nog iets bij van Port Avontura. Hier hebben wij allebei nog een hoofdprijs gewonnen, een levensgrote knuffel, die we nog 12 uur op onze schouders hebben mee gedragen. We zijn daar ook nog bij een restaurant in dat park wat gaan eten, maar dat werd overvallen door een stel dinosauriërs van Jurassic Parc. We zijn toen met z'n tweeën de keuken ingevlucht, en gelukkig werden die beesten op tijd gevangen door de bewakers, en hebben we het toch nog allemaal overleefd.

Een ander iets wat we nog kunnen herinneren was ook een fantastische belevenis. We zijn namelijk woensdagavond naar de Pacha geweest. Er was Holland-party en dat hebben we geweten ook. Met 7.000 gekke Nederlanders hebben we staan te schreeuwen en dansen op Rowwen Heze- het is een kwestie van geduld tot heel Holland Limburg lult?????
Op de heenweg hadden we een gek als chauffeur. Met een extra verlengde bus scheurde die halve zool over kleine duistere weggetjes waarlangs een groot ravijn lag. In de ene hand had hij een sigaret en met de andere hand was hij af en toe aan het zwaaien. In de hele bus was iedereen aan het springen en zingen: hé buschauffeur, we gaan je bus verbouwen!! Terug in Salou was het nog een drukte van jewelste op de straat. Het was 7 uur 's ochtends en niemand had zin om al terug te gaan naar zijn of haar hotel of appartement. Ronald wou nog eerst ff een frietje uit de automaat pakken, maar die was helaas al leeg, dan maar wodka-jus op ons balkon drinken! Uiteraard met de Amstel fanhat op onze kop.

Tussendoor zijn we nog door een straatverkoper afgezet voor twee laserpennen. Maar deze pennen konden we goed gebruiken. We hadden nu iets waarmee we de aandacht van mensen (lees: geile wijven) uit ons eigen hotel konden trekken. Dat was natuurlijk erg leuk. Als je daarna met een Amstel fanhat op je kop flink staat te zingen van: hoofd, schouders, knie en teen??., dan krijg je echt wel de aandacht van de mensen die je al 'gelaserd' hebt!
We deelden ons hotel ook op in vakjes. Elke kamer was een vakje, net zoals een dambord. Vanuit het zwembad bekeken we dan waar onze slachtoffers van die avond zaten. Op drie/drie bijvoorbeeld zaten twee Engelse meiden die samen met hun moeder op vakantie waren. Die moeder bleef 's avonds altijd in het hotel, terwijl die meiden flink het beest gingen uithangen. Op vier/vier zat ook een hele mooie meid die met haar moeder en oma op vakantie was. In het begin dachten we dat die oma, de lesbische vriendin van die moeder was, maar onze fantasie was gewoon een beetje doorgedraafd. Dat krijg je wel van al dat alcohol in je bloed.

Over alcohol in je bloed gesproken, we waren gewoon één week lang onder invloed van dat spul. Zelfs tijdens het diner konden wij ons niet goed gedragen. Het diner werd ons aangeboden in buffetvorm. A-sociaal zoals we waren, vulden we ons bord goed, maar als het eten koud (lees: iets minder warm) was geworden, we aten erg langzaam, dan gingen we ff een nieuw bord vullen, en gewoon aan een andere tafel zitten. De bediening vond dit niet echt leuk, en die serveersters keken ons dan ook niet echt blij aan. Een avond was het echt niet meer normaal. Tijdens het eten dronken we water, dat kochten we bij het buffet waar we ook ons eten konden pakken (dat eten was wel gratis, nouja, dat zat bij de prijs in). Stan vulde Ronald's glas precies tot aan het randje. Ronald probeerde bij Stan's glas hetzelfde, maar dat mislukte. Het hele tafellaken was zeiknat. Hmm, tijd voor een andere tafel. Hier aangekomen ging dat geknoei met dat water natuurlijk gewoon door, alleen begonnen we ook nog diergeluiden te maken, maar dan wel speciale diergeluiden. Zo begon Stan met een paard dat gepijpt werd, we moesten gewoon keihard lachen en iedereen keek ons aan, en toen kwam Ronald met een geit die gepijpt werd. We schreeuwden het gewoon uit van het lachen, en het kon ons echt niks interesseren dat iedereen ons aankeek. Het eten op zich was toch wel goed, maar we maakten er gewoon een te grote troep van om echt lekker te kunnen eten. Nouja, in bier zit tarwe, en dat zit ook in boterhammen, dus teerden we maar op bier.

Wat een feest, wat een feest. Op de laatste dag waren we er ons ervan bewust dat dit onze laatste kans was om die zomer nog te gaan knallen. We besloten om iets te doen waar we al de hele week over bezig waren, midget golfen!!! Jaja, Stan maakte Peulen wel ff in. Om Peulen zijn wonden te likken, begaven we ons naar het terras. Tegen de avond besloten we om wat in te gaan drinken bij Après Skihut Time Out! Hier bleef het echter niet bij indrinken, we zijn hier de hele avond blijven hangen, en kwamen zelfs nog een groep Tegels gajes tegen. Na met deze heren en paar pilsjes te hebben gedronken met deze heren ging die groep weer verder, en bleven wij hangen. We raakten in gesprek met een propper van die zaak, en hij stelde ons voor aan de baas. Als een paar echte zakenlui hebben we flink onderhandeld voor een bijbaantje als propper. Het resultaat was dat we die avond proef mochten draaien, en dat we volgend jaar daar een vaste baan kunnen krijgen. Tijdens de rest van de avond was de drank natuurlijk gratis, en dat hebben we geweten. We zijn toen aan een stuk doorgegaan, en zaten om 6 uur 's ochtends nog op het strand te genieten van ieder twee flessen champagne. Om 7 uur zijn we toen naar bed gegaan, en 2 uur later ging alweer de wekker.

Om 9 uur stonden we op, ff snel douchen, de koffers stonden al klaar, en uitchecken. Het was nu 10 uur, en de bus kwam pas om 4 uur 's middags. Daar zaten we dan met z'n tweeën, Stan was ziek en Ronald verveelde zich. Voor de laatste keer zijn we nog wat bij Rita's Eetcafé gaan eten, en toen was het echt tijd om Salou vaarwel te zeggen. Terug in het hotel ging Stan zich op een bank in de lounge liggen, en Ronald liep nog eens langs het zwembad af. Toen was het zover: 16.00 uur. De bus die kwam voorrijden zat al aardig vol. Wij waren gelukkig de laatste passagiers die opstapten, en dus reed de bus meteen richting het vliegveld van Reus. Hier was de eerste stop en vond de chauffeurswissel plaats. Normaal gesproken zijn alle VCVTZ'ers keiharde zakenlui, maar toen we Salou uitreden, waren we de tranen in onze ogen staan. Man man, wat was dat een geweldige vakantie, en wat was dat jammer dat die nu alweer voorbij was. In tegenstelling tot de heenreis, waren het nu de VCVTZ'ers die het meeste sliepen. We hebben bijna de hele reis aan één stuk door geslapen, in onze dromen gingen we nog lang niet naar huis. Het viel toen wel tegen toen we wakker werden: Venlo 12 km. Bah bah en nog eens bah, het goede weer hadden we ook al achter ons gelaten want in Venlo was het weer drie keer niks.

We waren weer thuis, en het normale leven begon weer! Not! Als je eenmaal in Salou bent geweest, verandert je leven voor altijd! We kunnen dan ook niet wachten om volgend jaar weer in dat Spaanse paradijs te gaan feesten. Of gewoon op de playa liggen te genieten van een lekker koel glas bier! Op een terrasje met uitzicht op de Middellandse Zee, zit je natuurlijk ook erg goed, maar dan moet je wel oppassen voor het zout, niet van de zee, maar van de pinda's die je daar bij je drankje krijgt!

Zoals jullie nu wel gelezen hebben, was de reis geslaagd, en kunnen wij in ieder geval al niet wachten tot volgend jaar. We nemen aan dat de andere leden van VCVTZ er net zo over denken, en dat betekent dat we volgend jaar weer naar Salou gaan om te knallen!!!!!!!

Ronald & Stan (management van VCVTZ)